Τα σχολεία άνοιξαν επίσημα τις πύλες τους, έτοιμα να υποδεχτούν τους νεαρούς μαθητές. Η αγωνία για γονείς και μαθητές κορυφώνεται: πόσα και ποιο το περιεχόμενο των βιβλίων, ποιοι θα είναι οι δάσκαλοι/ καθηγητές, πώς θα διαμορφωθεί το πρόγραμμα και αν θα αντεπεξέλθουν στις ανάγκες της γνώσης. Επίσης, καλούνται να αντεπεξέλθουν στις μεταξύ τους σχέσεις.
Τα παιδιά ήταν και είναι πολύ σκληρά μεταξύ τους. Ζουν όμως και σε κοινωνίες που είναι εξίσου σκληρές, σχεδόν ανθρωποφαγικές. Έτσι, τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε να αντιμετωπίζουμε το οδυνηρό φαινόμενο του bullying. Ξενόφερτο κι αυτό, σε μια κοινωνία μικρή, που ακολουθεί και διαμορφώνεται σύμφωνα με τα δεδομένα άλλων κοινωνιών, πολύ μεγαλύτερων και διαφορετικών από αυτήν. Πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο, που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη εποχή και μπορεί να γίνει άκρως επικίνδυνο.
Οι μορφές του bullying:
Ένας ή περισσότεροι μαθητές προσπαθούν να επιβληθούν σε άλλους, οι οποίοι συνήθως είναι πολύ ήσυχοι ή να έχουν κάποιο πρόβλημα. Καμιά φορά συμβαίνει να είναι άριστοι μαθητές, που τους ζηλεύουν οι κακοί μαθητές της τάξης. Οι μορφές που λαμβάνει είναι κυρίως δύο.
Η πρώτη είναι η λεκτική: οι νταήδες επί μονίμου βάσεως σχολιάζουν, βρίζουν, βγάζουν καορϊδευτικά παρατσούκλια, χλευάζουν, εξευτελίζουν. Πειράζουν τους συμμαθητές τους ακόμη και εν ώρα μαθήματος, δημιουργώντας πρόβλημα.
Η δεύτερη μορφή είναι η σωματική: οι νταήδες επιτίθενται στους συμμαθητές τους. Τους κλωτσούν, τους χτυπούν, τους πετούν διάφορα αντικείμενα, τους αρπάζουν πράγματα από τη σχολική τσάντα και είτε τα κρατούν είτε τα καταστρέφουν. Ενίοτε χρησιμοποιούν και όπλα.
Οι αιτίες:
Οι νταήδες του σχολείου διαπράττουν τις παραβάσεις τους συνειδητά και επίτηδες. Τις περισσότερες φορές είναι αγόρια και τις λιγότερες φορές κορίτσια, που επιτίθενται σε συμμαθήτριές τους. Θέλουν να πληγώσουν τους συμμαθητές τους. Οι αιτίες είναι αρκετές και πολύ σημαντικές:
Τα παιδιά δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τις ανάγκες και τα συναισθήματά τους. Δεν έχουν πολλά ενδιαφέροντα και δεν συμμετέχουν στις σχολικές δραστηριότητες. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη φροντίδας και υποστήριξης από το οικογενειακό περιβάλλον, καθώς τα προβλήματα και η πίεση από το σπίτι κάνουν τα παιδιά επιθετικά και άγρια.
Ακόμη, ζώντας στην εποχή της τεχνολογίας, της εξειδίκευσης και της ταχύτητας, οι γονείς δίνουν έμφαση στη σχολική επιτυχία. Αυτό σημαίνει ότι ο αποτυχημένος μαθητής ζηλεύει, ενώ ο καλύτερος συμβαίνει (σπάνια) να είναι υπερόπτης.
Οι μαθητές θύτες και τα θύματα:
Οι νταήδες μαθητές έχουν προκλητική συμπεριφορά, ακόμη και απέναντι στους μεγάλους. Είναι ζωηροί και άτακτοι και τους φταίνε μονίμως οι άλλοι, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος!
Οι μαθητές- θύματα είναι κατά κανόνα οι πιο ήσυχοι και πιο αδύναμοι χαρακτήρες. Δεν ασχολούνται με τη βία και δεν δίνουν σημασία στους συμμαθητές τους. Είναι ήπιοι και υπάκουοι.
Οι μαθητές- θεατές:
Είναι οι αυτόπτες μάρτυρες, καθώς όλα γίνονται μπροστά τους. Φοβούνται μήπως είναι οι επόμενοι στη σειρά, μήπως τους κατηγορήσουν ως ‘’καρφιά’’. Στην πραγματικότητα δεν ξέρουν ότι κάποιες πράξεις ξεφεύγουν από το απλό ‘’πείραγμα’’ μεταξύ φίλων και μπορεί να καταλήξουν μέχρι τον αφανισμό.
Τι λέει ο Πυθαγόρας για όλα αυτά:
Μέσα στην οικογένεια πρέπει να μαθαίνουμε τα παιδιά να μη δέχονται πειράγματα. Όταν κάτι δεν τους αρέσει, να το λένε σε γονείς και δασκάλους, έστω στα κρυφά.
Να μαθαίνουν ότι είναι κακό να πειράζουν κάποιον που δεν τους έχει κάνει τίποτα και να μην ασχολούνται καθόλου.
Να μάθουν πως όταν βλέπουν κάτι κακό και ύποπτο, πρέπει να το αναφέρουν πάση θυσία. Αυτό είναι καλό, καθώς σώζουν αμφότερες τις πλευρές: ο καλός θα γλιτώσει και ο κακός θα συνετιστεί.
Όσον αφορά στο σχολείο, αρχικά δάσκαλοι και καθηγητές πρέπει να είναι υποψιασμένοι.
Τα μαθήματα και γενικά το πρόγραμμα σπουδών να στοχεύει στην ηθική και όχι στη χρηστικότητα και την εξειδίκευση. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει όσα περισσότερα μπορεί.
Να ακούν τους μαθητές και να ασχολούνται. Να συνεργάζονται με τους γονείς, με τους μαθητές και να προστρέχουν σε ψυχολόγους και συμβούλους.
Να καλλιεργούν στα παιδιά αισθήματα και ιδέες, όπως το σεβασμό προς όλους, την πειθαρχία, στην αυτοπειθαρχία, την εχεμύθεια, τον αυτοέλεγχο, τη συντροφικότητα, την ισοτιμία, τη συναδέλφωση, τη μετριοφροσύνη.
