Η ανάρτησή του:
«Και ολα αυτά που έχεις, τα χρειάζεσαι ρε μαμά;»
«Να μην σε νοιάζει εσένα. Μπορεί να τα χρειαστώ..»
Αυτός ήταν ο μόνιμος καβγάς της μαμάς μου με την γιαγιά μου. Και μετά το γνωστό έργο. Εγώ με την μαμά μου πετούσαμε ο,τι βρίσκαμε μπροστά μας και η γιαγιά μου τύλιγε το κεφάλι της με έναν επίδεσμο γιατί την πονούσαν τα μηνίγγια της.
Και τώρα, αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποιώ ότι έγινα η γιαγιά μου
Και έγινε πολύ ύπουλα η μεταμόρφωση. Όταν η μητέρα μου “έφυγε” όλα τα πράγματα της τα πήρα σπίτι μου με σκοπό να κάνω ένα ξεκαθάρισμα όταν θα μπορούσα..
Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια και τα πράγματα της μητέρας μου μαζί με άπειρα δικά μου από τις πολλές μετακομίσεις που απλά άλλαζαν σπίτι μέσα σε κούτες που δεν είχαν καν ανοιχτεί, έπιαναν χώρο σε ντουλάπες και συρτάρια.
Και επιτέλους έφτασε η αυτή η μέρα… η μέρα που ένιωσα ότι μπορώ να το κάνω και το έκανα. Και αντιλήφθηκα ότι το σπίτι που μένω έχει πολύ χώρο. Και ότι το 70% των πραγμάτων που είχα μπουκώσει τις ντουλάπες, απλά δεν το χρειαζόμουν.
Για να μην πω πάντα, σχεδόν πάντα ότι δεν χρειαζόμαστε εμείς το έχουν απόλυτη ανάγκη οι άλλοι. Το συναισθηματικό δέσιμο με αντικείμενα είναι ένα κομμάτι που με ζόρισε αρκετά, αλλά δεν χρειάζομαι ένα αντικείμενο για να μου θυμίσει κάποιον που αγαπώ και δεν είναι πια κοντά μου. Είναι μέσα στην καρδιά μου που ο χώρος είναι άπειρος. Και σήκωσα μανίκια(το έβαλα το κοντομάνικο) και άνοιξα την πρώτη ντουλάπα..
Πέντε ώρες αργότερα η εικόνα που είδα ήταν σοκαριστική. Πάρα πάρα πάρα πολλά, άχρηστα για μένα αντικείμενα που δεν ήξερα καν ότι τα είχα.
Τα περισσότερα θα πάνε σε ιδρύματα, άλλα στην ανακύκλωση και άλλα στα σκουπίδια..
Η ικανοποίηση που νιώθω είναι τεράστια..
Κατάφερα να μην σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου, να πετάξω πράγματα που τα έσερνα μαζί μου χωρίς να γνωρίζω τον λόγο και να σας πω και κάτι;
Πετώντας τα παλιά, κάνεις χώρο για τα καινούργια που έρχονται
